Γράφει ο Πέτρος Συρίγος
-Κοινωνιολόγος-
Όλα αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μας αυτό τον καιρό και εν όψει των Ευρωπαϊκών αποφάσεων που μας αφορούν, με προβληματίζουν για τις συνέπειες που θα έχουν στην ελληνική κοινωνία.
Είδαμε το τελευταίο διάστημα οι χώρες της Ε.Ε να κλίνουν τα σύνορα τους η μια μετά την άλλη, με αφορμή την αθρόα εισροή προσφύγων και μεταναστών. Είχα επισημάνει και παλαιοτέρα ότι η παγκοσμοιοποιημένες κοινωνίες έδειχναν σημάδια αναδίπλωσης και τάσεις εσωστρέφειας, προσπαθώντας να αναπροσδιοριστούν, τουλάχιστον πολιτισμικά.
Με αφορμή τις μεταναστευτική ροές βλέπομε μια έντονη τάση για πιο κλειστές κοινωνίες κι ένα φόβο για τις όποιες διαφορετικότητες υπάρχουν. Αν η Ευρώπη δεν αντιμετωπίσει με ρεαλισμό, θέληση κι έγκαιρα τον ξενοφοβισμό, που δείχνει να είναι ένα συνεχώς αυξανόμενο φαινόμενο σε πολλές χώρες, σε μερικά χρόνια η Ευρώπη θα βρεθεί σε δύσκολη θέση, έχοντας ακυρώσει πλέον στην πράξη όλες τις αρχές πάνω στις όποιες δημιουργήθηκε.
Ήδη από το 2009 εξ αφορμής των δηλώσεων, Κάμερον και Μέρκελ ότι: « η πολυπολιτισμικότητα στην Ευρώπη επέτυχε», είχα επισημάνει τότε ότι δηλώσεις σαν αυτές, που δεν είναι απλά επιστημονικά συμπεράσματα έρευνας, αλλά έχουν άλλη βαρύτητα, εκφρασμένες από πολιτικούς και με τον τρόπο που αποτυπώνονται, ετοίμαζαν την Ευρώπη για αλλαγή πολιτικής, για τους μη Ευρωπαίους πολίτες.
Μελετώντας το σήμερα διαπιστώνομε ότι οι Έλληνες πολιτικοί, για μια ακόμα φορά, αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, αδυνατώντας να είναι τουλάχιστον μέσα στα γεγονότα. Αντίθετα σέρνονται πίσω από αυτά και μάλιστα ανίκανοι να τα παρακολουθήσουν.
Ανύπαρκτος σχεδιασμός, ένας δημόσιος τομέας που παραπαίει, ένας ιδιωτικός τομέας που αργοσβήνει, μια χώρα βυθισμένη στην εσωστρέφεια και μια πολιτική ελίτ, ανίκανη να ηγηθεί και να δημιουργήσει όραμα και προοπτική για το μέλλον των Ελλήνων πολιτών.
Το μεταναστευτικό και προσφυγικό πρόβλημα θα κορυφωθεί τον επόμενο χρόνο, αν συνεχιστεί αυτός ο ρυθμός των ροών, με κλειστά τα σύνορα και τον πόλεμο στην Συρία να μαίνεται. Η Ελλάδα θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί δεν θα μπορεί να διαχειριστεί ούτε τον όγκο αυτών των ανθρώπων, σαν φυσικά πρόσωπα, με όλα τα προβλήματα που μεταφέρουν, αλλά δεν θα έχει ούτε τις βασικές υποδομές να καλύψει τις στοιχειώδεις ανάγκες τους, με τις ανύπαρκτες υπηρεσίες που διαθέτει, αλλά και με την τραγική οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται.
Τώρα, μέσα σε όλο αυτό, έρχονται και τα φοβικά σύνδρομα της Ευρώπης να προστεθούν σαν προβλήματα της δικής μας χώρας. Έτσι λοιπόν τα αποτελέσματα του σχεδιασμού των μεγάλων δυνάμεων για την Συρία και τις γύρω περιοχές μετατρέπονται σε δικά μας προβλήματα.
Έχουμε από την μια πλευρά την Τουρκία, στην οποία δίνεται η ευκαιρία να πατήσει πόδι στο Αιγαίο με πρόσχημα την διάσωση ζωών, μεθοδεύοντας μια μακρόχρονη, αλλά σταθερή επεκτατική πολιτική, προσβλέποντας με αφορμή την περιφρούρηση των θαλάσσιων συνόρων, την συνδιαχείριση σε θέματα που αφορούν την θαλάσσια Έρευνα & διάσωση, αλλά και την διεκδίκηση εδαφών, μέσω των όλο και νέων γκρίζων ζωνών, προκαλώντας συχνά θερμά επεισόδια, έναντι την Ελλάδας. Η Ελλάδα μπορεί να μην τα αποδέχεται, αλλά βρίσκεται πάντα αμυνομένη στις διεκδικήσεις αυτές.
Η Τουρκία χαρακτηρίζεται από μακροπρόθεσμο, σταθερό πολιτικό-στρατιωτικό σχεδιασμό. Προωθώντας όλο και μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων προς τα ελληνικά νησιά, κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, προσπαθεί να επιφέρει πλήγμα στον ελληνικό τουρισμό, σε αντίποινα των όσων έχασε εκείνη από ακυρώσεις Γι'αυτό κι επιδιώκει να υπάρχουν πνιγμένοι άνθρωποι στα παράλια των νησιών, για να είναι έντονη η αρνητική διαφήμιση της χώρας μας.
Παράλληλα της δίνεται η ευκαιρία όχι μόνο να επικαλεστεί ανικανότητα της Ελλάδας για έρευνα-διάσωση και περιφρούρηση των συνόρων μας, αλλά και να θέσει όρους βάζοντας στο τραπέζι μια σειρά πάγιων διεκδικήσεων. Τέλος προσπαθεί να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί από την Ε.Ε και το Ν.ΑΤ.Ο, είτε οικονομικά είτε πολιτικά, επιδιώκοντας να καταστήσει τον εαυτό της καταλυτικό παράγοντα των εξελίξεων στην περιοχή.
Από την άλλη, έχουμε μια Ευρώπη αδύναμη και φοβική, που την τρόμαξε ο όγκος εξαθλιωμένων ανθρώπων διαφορετικής κουλτούρας, που θέλουν να ξεκινήσουν τη ζωής του σε μια ευρωπαϊκή χώρα, σε συνθήκες ειρήνης. Ενώ η Ε.Ε είναι μέρος του προβλήματος που έχει δημιουργηθεί, το παραβλέπει, γι'αυτό έχει ξεκινήσει ένα παζάρι με την Τουρκία, το οποίο το ονομάζει «πολιτική διαπραγμάτευσης», για να την πείσει να σταματήσει ή και να μετριάσει το κύμα των ανθρώπων που προσπαθούν μέσω του Αιγαίου να φτάσουν στην Ελλάδα κι από εκεί σε διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες, προσβλέποντας έτσι τουλάχιστον σε μια προσωρινή λύση, αντιμετωπίζοντας την ανθρωπιστική πλευρά του προβλήματος, γιατί για ουσιαστική λύση, εκεί όπου εμπλέκονται Ρωσία και Η.Π.Α., ούτε λόγος.
Τι κάνει λοιπόν η Ευρώπη για τη λύση του προβλήματος;
Μεταθέτει το πρόβλημα στον πιο αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα, την οποία μια απειλεί και μια συγχαίρει, δηλαδή καρότο και μαστίγιο. Η Ευρώπη του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης δεν ισχύει, τώρα που το πρόβλημα είναι χειροπιαστό και κτυπάει την πόρτα της. Έτσι κλείνει τα σύνορά της αφήνοντας έξω την Ελλάδα να διαχειριστεί μόνη της το πρόβλημα, σαν αποθήκη ψυχών, όπως διαχειρίζονται οι χώρες της τα απόβλητα.
Ακόμα και αν οι χώρες τις Ευρώπης μας βοηθήσουν οικονομικά για να μην μεταφερθεί το πρόβλημα στα δικά τους εδάφη, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει μόνη της ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα, τουλάχιστον για τα επόμενα έτη.
Προτείνουμε λοιπόν:
- Η Ελληνική Κυβέρνηση να προβεί σε ολικό σχεδιασμό, για τι μπορεί να κάνει και τι όχι, και πώς μπορεί να συνεισφέρει στο πρόβλημα και όχι να το ενσωματώσει ως δικό της.
- Να μην δέχεται να της κουνούν το δάχτυλο οι εταίροι, σαν να είναι εκείνη η πηγή του προβλήματος.
- Να χρησιμοποιήσει όλα εκείνα τα μέσα που θα της δώσουν την δυνατότητα να ακουστεί η φωνή και η θέση της και όχι να σύρεται πίσω από τους εταίρους, επαιτώντας.
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της σημερινής κυβέρνησης θα είναι να δεχτεί να κρατήσει πρόσφυγες και μετανάστες περισσότερους από αυτούς που της αναλογούν, δεχόμενη να το εξαργυρώσει με οικονομική χαλάρωση.
Το λέω αυτό διότι πιστεύω ότι ακόμα και αν η Ελλάδα επωφεληθεί πρόσκαιρα από μια τέτοια εξέλιξη, δεν είναι ηθικό και έντιμο απέναντι στην ιστορία της, αλλά και για την Ευρώπη να «εξαργυρώσει την ησυχία της, διαφυλάσσοντας τις χώρες της και τα σύνορά της».
Η Ευρώπη έτσι θα αποφύγει τις ευθύνες της και βέβαια δεν θα ξεχάσει το παζάρι με τους
"γραικύλους", με αποτέλεσμα την ίδια αντιμετώπιση να έχομε και στο μέλλον.
Βεβαίως θα πει κάποιος αυτό είναι RealPolitics. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη τους συναισθηματισμούς και ας διαπραγματευτούμε ρεαλιστικά για να κερδίσουμε και εμείς από αυτήν την κατάσταση.
Είναι βεβαίως ένα σοβαρό επιχείρημα και μάλιστα στην ήδη διαμορφωμένη κατάσταση που επικρατεί και την οποία έχουν αποδεχτεί σχεδόν όλοι, έστω και αν δεν διαφωνούν ευθέως, τους βολεύει να παραμείνουν οι πρόσφυγες στην Ελλάδα, μέχρι να βρεθούν άλλες λύσεις, αν βρεθούν ποτέ…
Ίσως όμως είναι καιρός να πατήσουμε στα πόδια μας, στην δική μας πολιτιστική κουλτούρα, στις αρχές που υποτίθεται ότι στήριξε τον πολιτισμό της η Ευρώπη και να τους πούμε ότι η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η φιλανθρωπία, δεν προσφέρονται με ανταλλάγματα. Δεν είναι καθήκον, αλλά είναι ατομική εσωτερική ευθύνη απέναντι στο ανθρώπινο είδος.
Δυστυχώς δεν περιμένουμε τίποτα σε μια τέτοια Ευρώπη, που απλά πρέπει να διεκδικήσουμε την ανθρωπιά. Μόνο με αυτές τις αρχές θα μας υπολογίσουν ως εταίρους.
Αν πάλι όχι, τότε μάλλον δεν θα έχουμε να κερδίσουμε τίποτα, είτε ως Έλληνες είτε ως Ευρωπαίοι.