Κάθε εξουσία ξορκίζει το λαϊκισμό, δίνοντας δήθεν όρκους πίστης στο Λαό, τον γνήσιο, τον καθαρό, που έχει στυλ, ντιζάιν, "δημοκρατικότητα", ευγένεια διαλόγου στα πάνελ, και όχι στο πεζοδρόμιο, καθώς εκεί ο λαός αγανακτεί και εκφράζεται ελεύθερα.
Στην ελληνική κοινωνία, τα διευρυμένα μεσοστρώματα και οι κάθε λογής "επαναστάτες"αναφέρονταν σε μια αριστερή οικογενειακή καταγωγή, αλλά η κοινωνική και επαγγελματική τους θέση (τεχνοκράτες, καλλιτέχνες, σύμβουλοι επιχειρήσεων, μάνατζερς, "αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες"), τους έφερνε πιο κοντά στο στρογγυλεμένο "δημοκρατικό λόγο", της πολικής ορθότητας, που διεκδικούσε την πολιτική φίμωση του λαού, σε αντιστοιχία με την ωμή λογοκρισία της δεξιάς.
"Μπασμένοι"μέχρι το λαιμό στο αστικό κατεστημένο, μεράκλωναν σε μαγαζιά που "βάφτιζαν"ρεμπετάδικα, απομονώνονταν στις "πρωτόγονες"Κυκλάδες, εξυμνούσαν τον λαϊκό πολιτισμό και τον απλό άνθρωπο, που όμως μεταμορφωνόταν σε φασίστα, ρατσιστή, απολιτικό, θεοσεβούμενο, σεξιστή, μικροαστό, όταν μίλαγε την δική του όχι "καθωσπρέπει"γλώσσα, που δεν ταίριαζε στην αισθητική τους, που διάβασαν σε κάποιο βιβλίο, που είχε κάποια κυριακάτικη εφημερίδα, ότι υπάρχει και τέτοιο "πράγμα" (αισθητική).
Η συγκεκριμένη παγκοσμιοποιημένη, φιλελεύθερη, δική μας Αριστερά, αλλά και στην Ευρώπη, από τη συμπόρευση με τον λαό και το "λαϊκισμό"του, προτιμά ένα πένθιμο σόλο, κλίνοντας σε όλες τις κλίσεις την λέξη Αριστερά, με την επανάληψη των ίδιων κλισέ που κάποιοι τους έμαθαν να "παπαγαλίζουν", αλλά ποτέ δεν κατάλαβαν.
Αυτό που λείπει απ΄ την ελληνική Αριστερά, δεν είναι η "δημοκρατικότητα", αλλά η δημοκρατία, που θα φέρει τον Λαό στο προσκήνιο.
Η "δημοκρατικότητα", που στο λαό προσφέρουν, είναι μια ξεκάθαρη στρατηγική του εγχώριου υποδουλωμένου αστισμού, στον οποίο ανήκουν και υπηρετούν ως "Left Limperals"αυτοί (αριστεροί φιλελεύθεροι).
Ας χαλαρώσουν λοιπόν, οι θιασώτες του εξευρωπαϊσμού και των "δικαιωμάτων"και ας διδαχτούν (κάτι βέβαια που με βδελυγμία αποτάσσουν), απ΄ τον αυθορμητισμό των λαϊκών ανθρώπων. Το επιθετικό νεοφιλελεύθερο και παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο το υπηρετούν φυσιολογικά δεξιές και δυστυχώς "αυτο-ονοματιζόμενες"αριστερές ηγεσίες, δίχως την παραμικρή ντροπή και τσίπα.
(κορμός για τις παραπάνω σκέψεις, το άρθρο του Δημ. Γιαννάτου (Κοινωνιολόγου) (Δρόμος της Αριστεράς 3/12/16).
ΥΓ.Σοφά ο Χρόνης Μίσιος επισημαίνει προφητικά: "εκτός από κότες, πάνε να μας κάνουν και μηχανάκια. Πώς να κάνεις επανάσταση με μηχανάκια ρε φίλε; Η φαντασία; το όνειρο; Πώς να πεθάνεις; Ο επαναστάτης είναι πουλί, αητός, ερωτευμένος με το φως, με τα λουλούδια, τις γυναίκες, το κρασί, με την Αταξία..."