του Γιάννη Τζίτζη
Η παρακμή, άσχημη και κακιά, έχει απλώσει τα φτερά της. Παντού.
Στην Ελλάδα, μια βασανιστική κρίση, έχει μετατρέψει τους πολιτικούς σε ζόμπι. Άβουλα ανθρωπάκια που κοκκορομαχούν χωρίς ανάστημα. Που εξαπολύουν λάσπες, κι όχι λόγο. Που έχουν δολοφονήσει εν ψυχρώ τη λογική τους και ψελλίζουν ασυναρτησίες. Λόγια κούφια που πίσω κρύβουν ατομικό συμφέρον. Κι από κάτω χιλιάδες μικρά φερέφωνα που τρέχουν και γίνονται θύτες των αδελφών τους. Που χτυπούν σ έναν ατελείωτο εμφύλιο το γείτονα τους, τον αδερφό τους, για το… τίποτα. Έτσι, για να χαμογελούν κάτω από τα μουστάκια τους οι καπάτσοι.
Στην Ευρώπη, ο φασισμός απλώνεται σιωπηλά, διακριτικά. Η Βρετανία, φαίνεται να αποχωρεί. Η μόνη φωνή λογικής, τα μαζεύει και αφήνει την ηπειρωτική Ευρώπη να αντιμετωπίσει τα φαντάσματά της. Αφήνει στην ηγεσία μια σκληρή Γερμανία και μια άβουλη Γαλλία.
Μνήμες ιστορικές που οδηγούν σε μακάβριους συνειρμούς. Για το μέλλον της Ευρώπης, το μέλλον της χώρας μας.
Παγκοσμιοποίηση, κατανάλωση, εύκολο χρήμα κάποτε, έλλειψη παιδείας.
Το κακό χτύπησε. Μια χώρα ζόμπι. Μια ήπειρος ζωντανών νεκρών. Χωρίς κρίση χωρίς επίγνωση της ελαφρότητας.
Ας ετοιμαστούμε… τα σύννεφα πυκνώνουν στο βάθος του ορίζοντα. Έρχεται καταιγίδα.